Çember daraldı
İstanbul’dan herkese merhaba
Şaşırdınız değil mi
Bu adam Bodrum’da değil miydi?
İstanbul’dan merhaba, ne alaka?
Evet, bu ayki yazımı İstanbul’dan yazıyorum
Söylerken, yazarken bile üzüntüden içim acıyor
Türk halkı olarak çoğumuzda;
Bize bir şey olmaz, Bana bir şey olmaz öz güveni hakim.
Bu öz güvenli kişilerin başında ben de geliyordum
Çok hafife alıyordum bu corona illetini
Herkes gibi Avrupa’nın dünya üzerinde bir oyunu diye düşünüyordum
Milletin bir kısmını hasta edip, ardından ‘ilacını bulduk’ gibi,
Kahramanlıklar yazılacak diye düşünürken..
Bu lanet hastalık, geldi de benim kahramanımı buldu.
Abimin yapıştı yakasına.
Otomobil camiası abimi, Kenan Başkan olarak bilir
Kendisi İstanbul Odalar Birliği Başkan Vekili,
Galericiler Odası Başkanı,
Esnaf Kefalet Koperatif Başkanı,
Velhasıl birçok mevki başkanı olduğu için,
Hepsiyle de bire bir, içli dışlı, dostluk muhabbetleri var
Abim diye demiyorum, çok candan, insancıl,
Güler yüzlü, bol muhabbetlidir.
Allah muhabbetini arttırsın.
Ama bu pandemi döneminde hiç mi dikkat etmedi?
Davet edildiği her yere, çağrıldığı her mekana koşarak gitti.
Eeeee, sonra?
Kaptı virüsü, evde ilaçlanıp yatıyordu.
Ta ki fenalaşıp ambulansla hastaneye gidene kadar.
Ambulansta kalbi durmuş zar zor çalıştırmışlar.
Zaten tansiyon ve şeker hastası.
Durumu duyar duymaz atladım gece arabaya,
Soluğu hastanede aldım.
İstanbul olmaz olsun, gerçekten hastalanmak bile lüks olmuş.
Abime yoğun bakımlarda yer bulamadık.
Neyse seveni çok ta bir yer ayarlandı, yoğun bakımda kaldı.
İlk gece bize söylenen, ‘ciğerlerin yüzde 80’i bitmiş yüzde 20’si kalmış’.
Entübe vs, bir ton makine bağlanmış.
Bunları duyunca
Allahım abim düzelsin, tosun keseceğim dedim.
Kendimce adak adadım.
Ertesi gün çıkan sonuçları tanıdık bir Prof. abime anlattım.
Ne dese iyi?
“Muratcım sen metanetli güçlü birisin.
Hazırlıklı olun, abini kaybedebilirsiniz.
Sonuçlar iyi değil”
Beynimden vurulmuşa döndüm.
2016’da babamı..
2017’de anamı..
2019’da kayınvalidemi kaybettim.
İsyan da etmek istemiyorum ama,
Bu kadar da üstüme gelinmez ki!
Açtım ellerimi şu an, hastane bahçesinde, araç içinde dua ediyorum;
Allahım sen Kenan abini bizlere, sevenlerine bağışla.
Senin yolunda deve keseceğim,
Adaklar adayacağım, ne istersen yapacağım.
İnşallah abim iyileşir,
Hepinizin duasına ihtiyacımız var..
Bu illet hastalık, eve girmeyince, kimse ciddiye almıyor.
Tüm okurlarımıza sesleniyorum;
Yalvarırım, önlemlerinizi alın ve bu durumlara düşmeyin.
Allah, tüm hastalarımıza acil şifa versin.
Hepinizi seviyorum.
(Ralli Dünyası Dergisi 240’ncı sayısından alınmıştır)
26 Kasım 2020 : 09.00
