Biliçtaş…
Fenerbahçe’li olmam..
GS, BJK, TS’u alkışlamamı önlemez.
Bu bende çok net olan bir gerçektir.
Çevrem bilir.
Dün ise, bu güzel gerçekle..
Öyle güzel buluştum ki?..
Tadı, tuzu, lezzeti ve..
Rehaveti hâlâ damağımda.
Evet, evet..
Biliç’li Beşiktaş’tan bahsediyorum.
Çook uzun zamandır, futbola açtık, aç.
Dün Olimpiyat Stadı’nda tıka basa doyduk .
Spora, güzelliklere, centilmenliğe…
Ve doğru idare edilen bir işe.
Gece bile bir başka uyumuşum.
Öncelikle teşekkür ederim…
Biliç’e, Orman’a, takıma ve tüm emeği geçenlere.
Türkiye’ye çok güzel bir ders izlettiniz.
Takım olmayı, inanmayı ve bilinçli başarmayı.
Bu duyguyu bize, hepimize sindire sindire verdiniz.
Gerçekten sağolun ve varolun hep.
Bu satırları yazmamın nedeni ise şu…
Maalesef ki maalesef, sevdiğimiz spor olan…
Mekanik sporlarda, bu gerçeği yaşayamıyoruz.
Birincisi, yukarıda saydığım etkenler maalesef…
Bizim gönül verdiğimiz sporda yok.
İşin fenası da…
Başarısız olanlar kendilerinin farkında değiller.
İllaki biri çıkıp, kırıcı olup haykırmak zorunda mı?
Bu mudur insaniyet?..
Herkes köşesine çekilmiş, içinden konuşuyor.
Dışa yansıyan bir gerçek çok az.
Unutmamalı ki.
Bilgi, sorumluluk getirir.
Bu kavram bile bizde tartışmalı.
Umarım bir gün bizde de…
Biliçtaş devrimi olur.
Seviniriz.
