Paşam?ın ardından?
Ne mutlu Renç Koçibey?e?
Her yıl 9 Şubat?ta anılıyor?
Hatırlanıyor, saygı tazeleniyor.
Beni affet, apartman komşum?
Kabrine gelemedim.
İstanbul?u terk edeli çok oldu?
Mazeretim var. Asabiyim ben!
Kahraman olmak böyle bir şey olmalı.
??Paşam?? hiç unutulmadı, unutulmayacak da?
Ruhu şad olsun?
Beni üzen konu ise?
Ralliyi yurdumuza getiren, tanıtan, sevdiren?
Rahmetli Ali Sipahi?nin tamamen unutulmuş olması.
Paşam?ın anılması çok hoş, çok mânidar, itirazım yok.
Olamaz da?
Ama, amma? Ali Sipahi?yi unutmak büyük saygısızlık.
Bunun nedenleri kendi içinde var, biliyor, tahmin edebiliyorum.
Fakaat? Ne olursa olsun, bu sporun Ata?sı Ali Sipahi?dir.
Gerçek de budur.
Gelelim apartman komşum Koçibey?e?
Şanslıyım bu konuda. Çünkü rahmetliyle anım çok.
Bu özel günde hangisini anlatsam diye de kendimi zorlayıp durdum.
En iyisi, O?nu gönlümüzde kahraman yapan bir anı ile yazımı bitirmek.
Yanılmıyorsam anım 33 yıllık. Yanılmıyorsam da Mart ayıydı. Son cuması?
34 YN 615 bizim otoparkta, ertesi sabah Bolu?da da start var.
Satvet Abi de yukarıda.
Biz de hava kararırken otoparkta nöbetteyiz. Galip?le. Yolcu edeceğiz? Heyecanla.
Saat akşamın 7?si? Yoklar? Saat 9, yoklar?.. Saat 12 oldu, hâlâ yoklar?..
Çıkıp, geç kalıyorsunuz falan da diyemiyoruz?.. Sonunda, gidip yattık.
Sabaha karşı 5 falandı. Ortalık eksozla karışık çift Weber sesiyle inledi ve gittiler.
Pazar akşamıydı galiba. Paşam Agusta ile eve dönmüştü. Dayanamayıp sorduk?
Cuma akşamı ne oldu? Neden geç kaldınız diye?..
Paşam gayet sakin: “Hiç biraz bir şeyler içtik” dedi.
Ertesi gün de, aynı adamlar, akşama kadar yarışmıştı?
İşte bu yüzden Koçibey-Çiftçi hep kahraman oldular gönlümüzde.
Merhumlara rahmet?
Yaşayanlara cennet?
Dilerim.
