Annem… diyenlere özel…
Uzun süredir aklımdaydı…
Denk geldi ve yazıyorum.
Önce, tüm annelerin…
Bu özel gününü kutluyorum.
Aile kurup, çocuk sahibi olup da…
Doğurmak.
Hiç de kolay olmamalı…
Bu evrensel düzeni sürdürebilenleri…
Candan kutluyorum.
Zor zanaat çünkü.
Şimdiii…
Muğla lehçesiyle, hindiii…
Bu kutsiyeti yüksek paye…
Yâni, Anne olma payesi…
Sadece doğurganlara verilmiş.
Tüm dünyada bu böyle.
Sadece ailenin dişisi için kullanılır.
Uzun süredir, hayret ve kızgınlıkla izliyorum…
Tv dizilerinde, sokakta, otobüste, uçakta…
Hep aynı terane ısrarla işleniyor.
Koca kadınlar, oğullarına…
Annem, diye hitap ediyor…
Veya sesleniyor.
Vallahi dehşet içindeyim.
İnsanlar düpedüz…
Erkek çocuğuna, dişi muamelesi yapıyor?!
Hem de vaz geçmeksizin, bıkmadan.
Bir erkek çocuğunun psikolojisini düşünebiliyor musunuz?
Doğuran, etek giyen, âdet gören, emziren…
Bir cins ile aynı kefeye konuyor.
Aklı başına geldiği an sapıtmaz mı?..
Düşündüğü an, halden çıkmaz mı?..
Lütfen sağlıklı düşünün.
Bu kötülüğü çocuğunuza yapmayın.
Oğlunuza, OĞLUM.
Kızınıza, KIZIM deyin.
Diğer akrabalarınıza da söyleyin…
Şahsi lansmanlarını çocuklarınıza yapmasınlar…
Teyzem gel, babaannem gel, ablam gel’i unutsunlar.
Yoksa, çocuklarımızın akıbetinden sorumlu olurlar.
Benden söylemesi…
Size düşen de…
Doğru olanın…
Yorumlanması.
