Selo’can..
Bu sabah, ‘delikanlı yoğun bakımda’ başlıklı bir yazı yazdım.
Ardından da, gün boyunca çok farklı dehlizlerde kulaç attım.
Hayatın ne kadar boş, zamanın ne kadar kıymetli olduğunu gördüm.
Lafı uzatmayacağım; rallikrostaki son durumu analiz etmekti amacım.
Delikanlı derken rallikrosu, yoğun bakım derken de..
Kayıt azlığını hedeflemiştim.
Bu yazıma sosyal medyalarda konulan yorumlardan birinde..
Tuğrul Selçuk, ‘Selocan..’ dedi.. O an, devrim döndü.
Sordum öğrendim ki, Selim Özerol ‘ağır’ bir yaşam savaşında.
Nereden nereye; neye niyet, neye kısmet. Üzüldüm, gün boyu.
Konduramadım Selim’e sinsi hastalığı. Canlı, heyecanlı, güçlü biriydi.
Hastaneye uğradım, eşinden öğrendim son durumunu.
Bir kez daha yıkıldım.. Ne kelime, çöktüm! Gün bitti benim için..
Hayat, ne kadar boş, ne kadar yalan ve ne kadar acımasız olduğunu..
Bir kez daha gösterdi bana. Puzzle etkisi yaptı bende, devrildim.
Aklımda sevgili Cem (Acar), sevgili hocam Azmi (Demirel)..
Benzer durumlarda, hayata çalım attılar, ama kendileri de çok yıprandılar.
Bu kez Selim Özerol, boğuşuyor fakat, kanımca, çaresizce.
Eşi, buyur etti odaya, içim daraldı, giremedim.
O’ nu derin uykuda görmek.. Yapamadım!.
İzin istedim ayrıldım hastaneden..
Skoda’ma bindim ama kafam darmadağındı. O an, cebime düştü bir mesaj..
Sevgili Şükrü Okçu paylaşmış; “Emmamuel Klavuz, vefat etti”.
Evet, çok uzaklardaydı.. Uzun yıllar olmuştu kendisini görmeyeli.
Ama, üst üste gelince hepsi, iyice dağıttı beni.
Düşündüm, bir ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri.
Kırıp kırılan, döküp dökülen, sövüp sövdüren, of-pof’ları.
Ne kadar boş, ne kadar gereksiz, ne kadar fuzuli şeylere, ‘hayat’ diyorlar..
Yüce rabbimden Emma için rahmet, Selo için sağlık diledim.
Döndüm hayata yeniden, kaldığım yerden..
Sporumuz adına üzücü haberler okumak acı verici maalesef… Rahmetli fenomen adamdı. 80’lerin başında tanımış ve çok şey öğrenmiştim. Allah Rahmet Eylesin.